មុនពេលឡើងមករៀននៅភ្នំពេញ ម៉ែផ្ដាំថា “កុំឱ្យមានស្នេហា”។ ពាក្យនេះលាន់ឮយ៉ាងរងំក្នុងត្រចៀកខ្ញុំជានិច្ច។ តែនៅទីបំផុត ខ្ញុំក៏បានក្បត់នឹងបណ្ដាំគាត់ ដោយសារតែលង់ចិត្តលើនារីម្នាក់។ វាជាស្នេហ៍ដំបូងរបស់ខ្ញុំ! វាអស្ចារ្យខ្លាំងណាស់…
ភ្នំពេញជាទីប៉ងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំ ព្រោះល្បីតៗគ្នាថាស្រស់ស្អាត។ តែដល់ពេលមកនៅបានមួយខែ ក៏បែរជាធុញទ្រាន់យ៉ាងខ្លាំង។ បើទៅណាមកណាម្ដងៗវិញ ក៏មិនស្ងប់ចិត្តសោះ ព្រោះខ្លាចចោរប្លន់ម៉ូតូ។ បើម្ដងនេះត្រូវចោរប្លន់អស់មួយគ្រឿងទៀត ច្បាស់ជាត្រូវម៉ែកាត់កាលចោលមិនខាន។ ឯម្ដុំខ្ញុំនៅវិញ ឱ្យតែមានភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំងម្ដងៗ ធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកស្រុកអើយសែននឹក ព្រោះទឹកលិចប្រៀបផ្លូវ មើលទៅដូចជាទឹកស្ទឹងភូមិខ្ញុំដែលធ្លាប់ហែលលេងអញ្ចឹង។
គ្រឹះស្ថានដែលស្ថិតនៅមិនឆ្ងាយពីវិមានឯករាជ្យប៉ុន្មាន គឺជាសកលវិទ្យាល័យដែលខ្ញុំសិក្សា។ ខ្ញុំជានិស្សិតផ្នែកអាយធី (IT) ដែលអ្នកភូមិមួយចំនួនតែងនិយាយបង្អាប់ខ្ញុំពេលមកលេងស្រុកម្ដង ៗថា (និស្សិតតែទឹកកក) ធ្វើឲ្យខ្ញុំខ្មាសគេយ៉ាងខ្លាំង។ ពេលទៅសាលា ខ្ញុំតែងជិះតាមមហាវិថីព្រះសីហនុ ព្រោះមហាវិថីនេះធំស្រួលជិះ ឆាប់ដល់ និងមានសុវត្ថិភាព។ ខ្ញុំតែងសង្កេតឃើញនារីដ៏តូចច្រឡឹងម្នាក់ឈរនឹងថ្កល់ដូច រូបចម្លាក់ជានិច្ច ជៀសតែពេលដែលមានភ្ញៀវចូលប៉ុណ្ណោះ ទើបនាងកម្រើកខ្លួន។ នាងជាអ្នកលក់នំបុ័ងសាច់ប៉ាតេ។ នាងស្រស់ស្អាតណាស់ ស្អាតរហូតគ្មាននារីណាអាចយកផ្ទឹមបានទេសម្រាប់ខ្ញុំ។ ឱ្យតែជិះកាត់កន្លែងនាងលក់ម្ដងៗ ខ្ញុំតែងងាកមើលនាងជានិច្ច! មើលហើយមើលទៀត! មើលរហូតក្លាយជាទម្លាប់! ហើយមានពេលមួយនោះ ប៊ិះនឹងជិះបុកគូទឡានគេដោយសារតែជាប់រវល់មើលនាងទៀតផង។
ថ្ងៃមួយ ជាថ្ងៃបុណ្យ សាលាឲ្យឈប់សម្រាក តែខ្ញុំបែរជាចង់ទៅរៀនខុសទំនង។ ខ្ញុំសរសើរខ្លួនឯងដែលកាន់តែស្រឡាញ់ការសិក្សា តែដល់គិតយូរៗទៅ មិនមែននោះទេ។ តាមពិត មកពីខ្ញុំចង់ឃើញនាងសោះ។ ខ្ញុំបានលង់ស្រឡាញ់នាងដោយមិនដឹងខ្លួន គឺមិនដឹងថាតាំងពីពេលណាឡើយ។ តែចាប់តាំងពីថ្ងៃដឹងថាស្រឡាញ់នាងមក ខ្ញុំលែងស្គាល់ថ្ងៃរៀន ថ្ងៃឈប់សម្រាកអីទៀតហើយ សូម្បីតែថ្ងៃអាទិត្យក៏ខ្ញុំជិះទៅលួចមើលមុខនាងដែរ។ មើលហើយ ខ្ញុំញញឹម! ខ្ញុំសើចតែម្នាក់ឯងដូចមនុស្សឆ្កួតអញ្ចឹង… ហើយបើថ្ងៃណាមួយដែលខ្ញុំមិនបានឃើញនាងទេនោះ! ខ្ញុំបាយមិនឆ្ងាញ់ ស្ដាប់គ្រូពន្យល់មិនពីរោះឡើយ! នេះហើយឥទ្ធិពលស្នេហា។
ខ្ញុំសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំគួរធ្វើយ៉ាងណា? ភ្លាមៗនោះ ចម្លើយក៏បានផុសឡើងថា ត្រូវតែសារភាពឲ្យនាងដឹង ត្រូវតែប្រើគ្រប់មធ្យោបាយទាក់ទងនាងឱ្យបាន។ ខ្ញុំនឹងមិនបណ្ដោយឱ្យពេជ្រមួយគ្រាប់នេះ ធ្លាប់លើដៃបុរសផ្សេងឡើយ ខ្ញុំនឹងប្រយុទ្ធឲ្យដល់ទីបញ្ចប់។
រសៀលថ្ងៃអាទិត្យមួយ ក្រោយពីសម្រេចចិត្តច្បាស់លាស់ហើយ ខ្ញុំក៏ស្លៀកពាក់យ៉ាងឡូយអស់ពីចិត្ត គឺអាវពណ៌ក្រហមឆេះលាយផ្កាសៗ សម្លុះនឹងខោខ្មៅរឹបរាងជើងកំប៉ុង ជាមួយនឹងស្បែកជើងឃ្លុបពណ៌ខ្មៅរលើបរលោង ដែលទើបសន្សំលុយទិញបានថ្មីៗ មើលទៅឡូយអស់ទាស់ ទៅញ៉ាំនំប៉័ងសាច់ប៉ាតេកន្លែងនាង ដើម្បីជាជំហានដំបូងក្នុងការផ្ដើមទំនាក់ទំនងស្នេហាជាមួយនាង។ ដូចព្រះជួយអញ្ចឹង! ពេលជិះទៅដល់កន្លែងនាង នៅមិនទាន់មានភ្ញៀវចូលនៅឡើយ។ ឃើញថាជាឱកាសល្អ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់វាយចន្ទល់ម៉ូតូដើរចូលយ៉ាងលឿន៖
-សួស្ដីលោក!
នាងបន្លឺសំឡេងឡើងយ៉ាងពីរោះដូចសារិការាក់ទាក់ខ្ញុំ ឯខ្ញុំវិញធ្វើជាមិនចាប់អារម្មណ៍ តែតាមពិតភ្នែកកំពុងលួចដៀងគន់មើលសម្រស់ដ៏ល្អឯករបស់នាង។ គ្រាន់តែខ្ញុំអង្គុយចុះភ្លាម នាងក៏ដើរមកសួរភ្លែត៖
-តើលោកត្រូវការប៉ាតេបែបណា? ធម្មតាឬក៏ចៀន?
-យកអាចៀន!
ឮហើយ នាងញញឹមត្រឡប់ទៅវិញ។ មិនយូរប៉ុន្មាន នំប៉័ងសាច់ប៉ាតេចៀនក៏មកដល់៖
-នេះលោក! អញ្ជើញពិសា…
ខ្ញុំមើលនាងស្ទើរភ្លឹក ព្រោះនាងមើលយូរទៅស្រស់ស្អាតដូចជានារីសួគ៌ាអញ្ចឹង។ ឃើញខ្ញុំមើលនាងមិនដាក់ភ្នែកបែបនេះ មុខនាងអៀនឡើងក្រហមដូចរងើកភ្លើង។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំក៏ស្រាប់តែលាន់មាត់ឡើងដោយមិនបានតាំងចិត្ត៖
-អ្នកនាងពិតជាស្អាតណាស់!
ឮខ្ញុំសរសើរនាងបែបនេះ នាងសើច រួចដាក់ផ្លែវិញទាំងអឹមអៀម៖
-ភ្ញៀវគ្រប់គ្នាតែងតែនិយាយបែបនេះឯង!
ឮនាងនិយាយបែបនេះ ខ្ញុំប្រញាប់ប្រកែក៖
-ខ្ញុំមិនបានបញ្ជោរអ្នកនាងទេណា៎!
-ចុះខ្ញុំមានបានថាលោកបញ្ជោរខ្ញុំឯណា៎… កុំមានខ្លួនពេក!
នាងឈរធ្វើមុខញ៉ឹមៗអឹមអៀមដាក់ខ្ញុំ ធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាត្រូវរ៉ូវគ្នាយ៉ាងខ្លាំង។ ឃើញនាងដូចជាកំពុងបើកភ្លើងខៀវ ខ្ញុំក៏តាំងចិត្តភ្លាមៗថា ត្រូវតែក្លាហាន ទើបស្នេហាជោគជ័យ៖
-ខ្ញុំឈ្មោះ ខេមរា ! តើអ្នកនាងឈ្មោះអ្វីដែរ?
-លីលី! (នាងឆ្លើយបែបកំបុត តែស្រទន់ ធ្វើឲ្យខ្ញុំកាន់តែលង់ស្នេហ៍នាង)។
-ឈ្មោះ លីលី! ពិតជាពីរោះណាស់!
-ឈ្មោះលោកក៏មិនអន់ដែរ ខេមរា!
-លីលី… ខ្ញុំសុំលេខទូរស័ព្ទបានទេ?
ពេលឮខ្ញុំសុំលេខ នាងធ្វើដូចជាភ្ញាក់ផ្អើល៖
-យកធ្វើអី?
-ទុកគ្រាន់CALLមកប្រាប់មុនពេលមកញ៉ាំនោះអី!
នាងសើច រួចទាញកៅអីមកអង្គុយទល់មុខខ្ញុំ រួចឆ្លើយដោយមិនស្ទាក់ស្ទើរថា៖
-មានអី! កត់ទៅខ្ញុំហៅឱ្យ… លេខរបស់ខ្ញុំគឺ សូន្យ…
ខ្ញុំកត់លេខតាមនាងហៅ ទាំងក្នុងចិត្តស្ទើរតែមិនចង់ជឿទាល់តែសោះថា នាងចិត្តល្អដល់ម្ល៉ឹង។ ពេលកត់រួច នាងញញឹមជាមួយនឹងកែវភ្នែកទាំងគូសម្លឹងមុខខ្ញុំឥតព្រិច រួចនិយាយមួយៗថា៖
-ខេមរា! ខ្ញុំយល់ពីអារម្មណ៍របស់លោក… ខ្ញុំចង់ប្រាប់លោកថា គ្រប់ពេលដែលលោកមើលខ្ញុំពេលជិះកាត់ហាងរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏មើលលោកដូចគ្នាដែរ! តើលោកដឹងទេ? លោកមិនមែនជាភ្ញៀវទីមួយទេដែលសុំលេខទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំ តែលោកគឺជាភ្ញៀវទីមួយដែលខ្ញុំឱ្យលេខទូរស័ព្ទ ព្រោះលោកជាបុរសក្លាហាន ហើយមានឫកពារម្យទមសុភាពរាបសា សមជាអ្នករៀនសូត្រ…។
ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលនឹងសម្ដីនាងយ៉ាងខ្លាំង មិននឹកស្មានថានាងក៏ចាប់អារម្មណ៍នឹងខ្ញុំដល់ម្ល៉ឹងដែរសោះ! ខ្ញុំរំភើបចិត្តស្ទើរហើបគូទពីកៅអី តែខំទប់អារម្មណ៍មិនឱ្យនាងដឹង៖
-ដូចលោកបានឃើញស្រាប់ហើយ ខេមរា! មួយថ្ងៃៗខ្ញុំរវល់ខ្លាំងណាស់ មិនសូវមានពេលទំនេរដូចគេទេ! តែលោកកុំខ្លាចចិត្តខ្ញុំអី។ ចង់CALLមកខ្ញុំពេលណាក៏បាន។ ខ្ញុំរីករាយស្វាគមន៍ជានិច្ច!
ខ្ញុំពិតជាសប្បាយចិត្តណាស់! ខ្ញុំមិននឹកស្មានថាវាឆាប់រហ័សដល់ម្ល៉ឹងនោះទេ! គិតសព្វៗទៅខ្ញុំនេះពិតជាមានមន្តស្នេហ៍មែន! ខ្ញុំតបទៅនាងវិញទាំងរំភើបចិត្តថា៖
-អរគុណ លីលី ! ខ្ញុំពិតជាសប្បាយចិត្តណាស់ពេលឮ លីលី និយាយបែបនេះ!
-គ្មានបញ្ហាទេ ខេមរា! CALLមកខ្ញុំពេលណាក៏បាន… តែស្អែកនេះកុំCALLមកខ្ញុំណា៎ បើCALLក៏CALLមិនចូលដែរ ព្រោះខ្ញុំបិទទូរស័ព្ទ។
-ហេតុអី?
-ព្រោះស្អែកខ្ញុំភ្ជាប់ពាក្យ! (នាងនិយាយដោយងើបចេញពីកៅអីយ៉ាងលឿនព្រោះមានភ្ញៀវចូល)។
-ថាម៉េចភ្ជាប់ពាក្យ! ចុះខ្ញុំនាងគិតយ៉ាងណា បើបេះដូងខ្ញុំពេញប្រៀបទៅដោយរូបនាងហើយនោះ?
ខ្ញុំស្រឡាំងកាំងក្នុងចិត្ត លាន់មាត់ឡើងតែម្នាក់ឯង សើចលែងសម ចង់យំក៏មិនចេញ។ នំប៉័ងខ្ញុំមិនទាន់បានញ៉ាំមួយម៉ាត់ទេ! តែខ្ញុំឆ្អែត! ឆ្អែត! ឆ្អែតហួសនឹងថ្លែង… ឆ្អែតនឹងខ្លួនឯងដែលឆ្កួតវង្វេងតែម្នាក់ឯងជាមួយនឹងក្ដីស្នេហ៍ ដែលមិនដឹងក្បាលកន្ទុយ។ លាហើយលីលី! ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅ ខ្ញុំប្រហែលជាត្រូវប្ដូរផ្លូវទៅសាលាហើយ…
អស់រយៈពេលជាច្រើនខែដែលខ្ញុំពិបាកចិត្តដោយសារតែនាង។ ខ្ញុំក្លាយជាសិស្សដែលរៀនអន់ជាងគេក្នុងថ្នាក់ ផ្ទុយស្រឡះពីមុនដែលធ្លាប់តែទទួលបានពាក្យសរសើរពីលោកគ្រូអ្នក គ្រូ។ ខ្ញុំមិនមានចិត្តចង់រៀនសូត្រតទៅទៀតនោះទេ! មួយថ្ងៃៗខ្ញុំស្រមៃតែវង់ភក្ត្រដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់ លីលី នារីកំពូលដួងចិត្ត ដោយបាយមិននឹកទឹកក៏មិនស្រេក ដឹងតែម្យ៉ាងគឺខ្ញុំត្រូវការនាង…
ថ្ងៃមួយនៅផ្សាទំនើបសុវណ្ណា
ជណ្ដើរយន្តដែលមានមនុស្សកកកុញកំពុងបញ្ជូនខ្ញុំចុះមកក្រោម។ ហើយពេលចុះដល់ក្រោមដើរមិនបានពីរបីជំហានផង ស្រាប់តែមានដៃដ៏សទន់ស្រឡូនត្រជាក់ស្រឹបមួយ មកចាប់ទាញកំភួនដៃខ្ញុំពីក្រោយយ៉ាងណែន ព្រមនឹងសម្ដីយ៉ាងញាប់បញ្ជាក់ពីក្ដីត្រេកអរ៖
-ខេមរា! តើនេះជា ខេមរា មែនទេ? ខ្ញុំមិនមែនយល់សប្ដិទេមែនទេ?
ពុទ្ធោ! នាងជា លីលី… នារីដែលខ្ញុំស្រឡាញ់នឹករលឹករាល់ថ្ងៃ! ខ្ញុំស្ទើរតែមិនជឿសោះថាជារូបនាង។ ខ្ញុំមិនហ៊ានមើលមុខនាងចំឡើយព្រោះខ្មាសនាងចំពោះរឿងកន្លង ទៅ។ នាងនៅតែចាប់ដៃខ្ញុំមិនព្រមលែង៖
-ខេមរា! នេះពិតជារូបលោកមែនទេ?
-មែនហើយ លីលី គឺខ្ញុំ!
នាងប្រែទឹកមុខទៅជាស្រពោនវិញ ព្រមនឹងការសម្លឹងមុខខ្ញុំដោយក្ដីអាណិត៖
-ហេតុអីក៏លោកស្គមដល់ថ្នាក់នេះ ខេមរា ខ្ញុំមើលលោកសឹងមិនចង់ស្គាល់…
នាងសួរដូចជាមិនដឹងរឿងអីអញ្ចឹង! ពិតណាស់នាងមិនដឹងថាដោយសារតែនាងខ្ញុំត្រូវឈឺអស់រាប់ខែនោះទេ ខ្ញុំជាអ្នកយល់ច្រឡំតែម្នាក់ឯង ដូច្នេះមិនមែនជាកំហុសរបស់នាងឡើយ។ ឃើញខ្ញុំមិនតបត នាងក៏និយាយទៀត ទាំងចាប់អង្រួនដៃខ្ញុំថា៖
-ខេមរា តើយើងអាចរកកន្លែងនិយាយគ្នាឲ្យបានស្រួលជាងនេះបានទេ? ព្រោះខ្ញុំមានពាក្យច្រើនណាស់ដែលចង់និយាយជាមួយលោក…
នៅហាងកាហ្វេសង់ទីម៉ង់មួយ…
បទ UNCHAINED MELODY កំពុងបន្លឺឡើងល្វើយៗ… ឯ លីលី សម្លឹងខ្ញុំដោយទឹកមុខស្រពោន៖
-ហេតុអ្វីបានជាពេលនោះនៅសុខៗលោកស្រាប់តែចាកចេញទៅដោយមិន ប្រាប់ខ្ញុំមួយម៉ាត់បែបនេះ? លោកដឹងទេ! លោកធ្វើបែបនេះខ្ញុំពិបាកចិត្តណាស់! អស់រយៈពេលជាងដប់ខែមកហើយដែលខ្ញុំទន្ទឹងរង់ចាំមើលផ្លូវ លោក តែខ្ញុំមិនដែលឃើញលោកមករកខ្ញុំ ឬជិះកាត់កន្លែងខ្ញុំទៀតសោះ! CALLមកខ្ញុំក៏លោកមិនCALL ឯលេខទូរស័ព្ទក៏មិនទុកឱ្យខ្ញុំទៀត! ដូច្នេះខ្ញុំពិតជាមិនដឹងថាត្រូវទាក់ទងលោកដោយវិធីណាឡើយ។
ឃើញនាងចូលតួបែបនេះធ្វើឱ្យខ្ញុំអស់សំណើចយ៉ាងខ្លាំង។ ឃើញខ្ញុំសើច នាងជ្រួញចិញ្ចើម៖
-ម៉េចក៏លោកសើចបែបនេះ ខេមរា?
-មកពីលីលីពូកែសម្ដែងពេកហ្នឹងណា៎! ធ្វើមើលតែស្រឡាញ់ខ្ញុំអញ្ចឹង! លីលី ចាំបាច់និយាយបែបនេះធ្វើអី បើ លីលី មានគូដណ្ដឹងទៅហើយនោះ?
-មែន! ទាយអីចេះខុស តាមពិតគឺយ៉ាងនេះសោះ! (នាងលាន់មាត់)។ អញ្ចឹងតើបានជាថ្ងៃនោះស្រាប់តែចាកចេញទៅប្រុយបែបនេះ! (នាងញញឹមរួចនិយាយបន្តដោយចាប់កាន់ដៃខ្ញុំ) លោកយល់ច្រឡំហើយ ខេមរា! តាមពិត ថ្ងៃនោះខ្ញុំនិយាយលេងជាមួយលោកទេ! ខ្ញុំគ្មានគូដណ្ដឹងនោះទេ! សូមលោកឈប់យល់ច្រឡំទៅ!
-មែនអ្ហេ៎ លីលី? (ខ្ញុំលាន់មាត់ដោយមិនបានតាំងចិត្ត) លីលី ពិតជាមិនបានភ្ជាប់ពាក្យមែនអ្ហេ៎?
-មែនហើយ ខេមរា! ខ្ញុំមិនបានភ្ជាប់ពាក្យនោះទេ! ថ្ងៃនោះខ្ញុំគ្រាន់តែនិយាយលេងប៉ុណ្ណោះ! នរណាទៅនឹកស្មានដល់ថាលោកជាមនុស្សឆាប់ជឿបែបនេះនោះ?
រំភើបចិត្តពេក ខ្ញុំក៏លូនដៃទៅក្រសោបម្រាមដៃដ៏ស្រឡូនដូចបន្លាក្រូចរបស់នាងមកអង្អែលថ្នមៗ ព្រមនឹងសម្ដីមួយៗ៖
-បើវាជាការពិត មានន័យថា លីលី អាចផ្ដល់ក្ដីស្រឡាញ់ឱ្យខ្ញុំមែនទេ? មែនទេ! លីលី ឆាប់ប្រាប់មក?
នាងងក់ក្បាលផ្ដល់ចម្លើយជំនួសសម្ដីដោយទឹកមុខអឹមអៀន។ ឯខ្ញុំសប្បាយចិត្តស្ទើរហោះ រួចបន្តឹងការចាប់ដៃនាង ដោយសម្លឹងមុខនាងឥតព្រិច ជាមួយនឹងវាចាយ៉ាងញាប់៖
-លីលី បើអញ្ចឹង! តើ លីលី យល់យ៉ាងណាដែរបើខ្ញុំនាំចាស់ទុំចូលស្ដីដណ្ដឹង លីលី នោះ? តើយល់ព្រមរៀបការជាមួយខ្ញុំទេ លីលី?
-យល់ព្រម! ខ្ញុំយល់ព្រម! ព្រោះខ្ញុំក៏ស្រឡាញ់ ខេមរា ដែរ… ហើយថែមទាំងស្រ…
-គិតតែ លីលី នឹងហើយអ្ហែង! មិនបាច់ទៅរៀនទៅសូត្រអីទេ! យីអានេះខូចចិត្តដល់ថ្នាក់វង្វេងវង្វាន់យល់សប្ដិទាំងកណ្ដាលថ្ងៃ ហើយទេតើ! លឿនឡើងឆាប់ក្រោកភ្លាមទៅអា ខេមរា… ទៅសាលា… ថ្ងៃនេះប្រឡងផង!
សេចក្ដីសុខដ៏មានសុភមង្គលត្រូវរលាយបង់បាត់ទៅដូចពពកត្រូវខ្យល់ ដោយសារតែអា ភក្ដី មិត្តសម្លាញ់ខ្ញុំដាស់ឱ្យភ្ញាក់។ ខ្ញុំមិនអស់ចិត្តចំពោះយល់សប្ដិអំបាញ់មិញនេះសោះ ក៏ផុសគំនិតក្នុងចិត្តឡើងថា៖
-វាពិតមែនទេដឹងដែលថា លីលី មិនបានភ្ជាប់ពាក្យនោះ? ស្រួលមិនស្រួល លីលី អាចនឹងកំពុងទន្ទឹងរងចាំមើលផ្លូវខ្ញុំមែនផងក៏មិនដឹង! លីលីឱ្យខ្ញុំសូមទោសផង មិនគួរណាខ្ញុំធ្វើឱ្យនាងពិបាកចិត្តដល់ថ្នាក់ហ្នឹងនោះទេ។
គ្រាន់តែប្រឡងចប់រួចរាល់ភ្លាម ស្អែកឡើងខ្ញុំក៏ប្រញាប់ទៅរកនាងភ្លែត។ នៅតាមផ្លូវទៅរកនាង មិនដឹងជាយ៉ាងម៉េចទេ បេះដូងរបស់ខ្ញុំលោតញាប់យ៉ាងខ្លាំង ហាក់បីដូចជាមានរឿងអ្វីម្យ៉ាងចង់ប្រាប់ដល់ខ្ញុំអញ្ចឹង។ ពិតជាព្រហ្មលិខិតជាអ្នកកំណត់មែន! អ្វីៗដូចមុនបេះបិទ លីលី នាងនៅតែស្អាត ឯកន្លែងលក់នៅតែដូចមុនដដែលគឺមិនទាន់មានភ្ញៀវនៅឡើយ គ្រាន់តែខុសប្លែកត្រង់ថា លើកនេះនាងពាក់ឈុតដេកអង្គុយលក់ប៉ុណ្ណោះ។
ខ្ញុំបម្រុងនឹងបត់ចូល ស្រាប់តែលេចមុខបុរសសង្ហាម្នាក់ចេញមកពីណាក៏មិនដឹងទេ មកឈរឱបកនាងពីក្រោយ បន្ទាប់មកខ្ញុំឃើញនាងក្រោកឈរ ពោះមានសភាពប៉ោងធំចម្លែក…។ ខ្ញុំងងឹតមុខឈឹងលែងដឹងអ្វីទាំងអស់ ដឹងតែម្យ៉ាងថា បុរសនោះជាប្ដីនាង។ ឯការដែលពោះនាងប៉ោងធំចម្លែកបែបនេះ ក៏ព្រោះតែនាងកំពុងមានផ្ទៃពោះនោះឯង។ ពេលនោះ ខ្ញុំនៅជិតបង្កើយ តែនាងមើលខ្ញុំមិនស្គាល់ឡើយ ព្រោះលើកនេះខ្ញុំជិះកង់មក ដោយសារម៉ូតូត្រូវចោរលួចបាត់ទៀត។ ឯរូងរាងខ្ញុំវិញក៏ស្គមស្លេកស្លាំងខុសពីមុន ព្រោះពិបាកចិត្ត។ ហេតុផលនេះហើយទើបបានជានាងមើលខ្ញុំលែងស្គាល់។
យល់សប្ដិពិតជាស័ក្ដិសិទ្ធិមែន លីលី គ្មានគូដណ្ដឹងនោះទេ! តែនាងមានប្ដី។ ប្រសិនបើមានទេវតាអ្នកបង្កើតយល់សប្ដិដល់មនុស្សដូចក្នុងរឿងនិទាន មែន បើនរណាម្នាក់អាចនាំទ្រង់មកជួបខ្ញុំបាន ខ្ញុំនឹងដាក់ប្លង់ផ្ទះនៅស្រុកយកលុយផ្ដល់ជារង្វាន់យ៉ាងគាប់ ចិត្តដល់គេភ្លាម។ ឃើញ លីលី ស្រឡាញ់ប្ដីនាងណាស់យ៉ាងនេះ ខ្ញុំឈឺចិត្តណាស់! តែខ្ញុំមិនខឹងនាងឡើយ ព្រោះមនុស្សមានសិទ្ធិក្នុងការជ្រើសរើសមនុស្សដែលខ្លួនស្រឡាញ់ ដូច្នេះខ្ញុំមានតែពាក្យជូនពរនាងជាមួយនឹងប្ដីឲ្យមានសេចក្ដី សុខសុភមង្គលរហូតដល់ថ្ងៃស្លាប់ប៉ុណ្ណោះ។ លាហើយ លីលី! លើកនេះខ្ញុំលា លីលី មែនទែនហើយ! បើទោះជាយល់សប្ដិឃើញ លីលី លែងប្ដីក៏ដោយ… សូមបានសុខណា៎!
ខ្ញុំបានតាំងចិត្តលាងជម្រះបេះដូងឱ្យជ្រះរូបនាង ហើយងាកមកគិតពីការសិក្សាឡើងវិញ ព្រោះអាណិតម៉ែដែលកំពុងខំលេងតុងទីន និងចិញ្ចឹមជ្រូកយ៉ាងលំបាកវេទនា ដើម្បីយកលុយមកទិញម៉ូតូឲ្យខ្ញុំជិះទៀត។ នៅលើគ្រែក្នុងបន្ទប់ជួលដ៏តូចចង្អៀត ខ្ញុំទាញរូបថតអ្នកម្ដាយដ៏សែនមានគុណយកមកមើល ហើយនៅពេលដែលនឹងដល់ការលះបង់គ្រប់យ៉ាងរបស់គាត់ចំពោះខ្ញុំ ទឹកភ្នែកខ្ញុំក៏ហូរស្រក់ចុះមកជាច្រើនដំណក់ កាត់ផែនថ្ពាល់ដ៏គគ្រើមសុទ្ធតែមន្ត រួចឧទានឡើងថា៖
-ម៉ែ! កូនសូមទោស! កូនខុសហើយ… បើកូនស្ដាប់តាមសម្ដីម៉ែផ្ដែផ្ដាំ កូនក៏មិនជួបរឿងឈឺចាប់ដូចពេលនេះដែរ… កូនសូមស្បថថា កូនឈប់មានស្នេហាពេលកំពុងសិក្សាទៀតហើយ បើកូនក្បត់ពាក្យសន្យា សូមឱ្យមេតុងទីនដែលម៉ែលេងរត់បាត់ ជ្រូកដែលម៉ែចិញ្ចឹមងាប់អស់ គ្មានលុយទិញម៉ូតូឲ្យកូនជិះ ឬបើទិញម៉ូតូបានហើយសូមឲ្យលោកចោរលួចទៀត ឲ្យខ្ញុំជិះតែកង់កញ្ចាស់ត្រុកៗបែកញើសគឃៀរវេទនារហូតចុះ!!!
ខ្ញុំមិនដឹងថា វាជារឿងគួរឱ្យអស់សំណើច ឬយ៉ាងណានោះទេ? តែខ្ញុំដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា អ្នកទាំងអស់គ្នាគ្មានវាសនាបានជួបដូចខ្ញុំឡើយ… នេះហើយស្នេហ៍ខ្ញុំ! ៕
និពន្ធដោយ គង់ រង្សី ដក់ស្រង់ចេញពីសប្បាយ
តើខេមរាក៏ដូចជាយុវវ័យទាំងអស់គួរមានស្នេហាក្នុងវ័យសិក្សាដែរឬទេ?
EmoticonEmoticon